Κάποιες φορές τα παιδιά εκτός από τις αξιαγάπητες συμπεριφορές εκδηλώνουν και συμπεριφορές που προκαλούν αμηχανία και ντροπή στους γονείς. Τέτοιες συμπεριφορές περιλαμβάνουν και το δάγκωμα το οποίο μπορεί να οδηγήσει στον αποκλεισμό του παιδιού από τους συνομήλικούς του. Τα βρέφη και τα μικρά παιδιά δαγκώνουν για διάφορους λόγους, όπως για παράδειγμα όταν εξερευνούν ένα καινούριο παιχνίδι. Όσο αρχίζουν να αντιλαμβάνονται την σχέση μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος μπορούν να δαγκώσουν κάποιον για να δουν αν θα αντιδράσει. Το δάγκωμα μπορεί να αποτελέσει και ένα μέσο για να εκφράσουν τα μικρά παιδιά αυτό που νιώθουν. Για παράδειγμα ο θυμός και ο φόβος αποτελούν έντονα συναισθήματα, τα οποία είναι πολλές φορές δύσκολο έως ακατόρθωτο για ένα μικρό παιδί να τα εκφράσει λεκτικά με αποτέλεσμα να χρησιμοποιεί αυτή την συμπεριφορά προκειμένου να δείξει ότι δεν του αρέσει κάτι ή ότι έχει θυμώσει. Το δάγκωμα αποτελεί μια συμπεριφορά την οποία συνήθως υιοθετούν τα αγόρια μεταξύ 1-2 ετών. Όσο αναπτύσσονται οι γλωσσικές δεξιότητες και το παιδί μαθαίνει να εκφράζεται μέσα από τον λόγο, τόσο συμπεριφορές όπως το δάγκωμα μειώνονται.

Από την πρώτη φορά που θα εκδηλώσει το παιδί αυτήν την συμπεριφορά οι γονείς θα πρέπει να την αντιμετωπίσουν κατάλληλα. Την στιγμή που το παιδί θα δαγκώσει ένα άλλο παιδί οι γονείς θα πρέπει να το απομακρύνουν και να ακολουθήσουν τα παρακάτω βήματα:

  • Η πρώτη κίνηση των γονιών σε ένα τέτοιο περιστατικό θα πρέπει να είναι η ανακούφιση του θύματος. Δίνοντας προσοχή στο άλλο παιδί οι γονείς στέλνουν ένα μήνυμα στο παιδί τους ότι μια τέτοια συμπεριφορά δεν είναι αποδεκτή, ενώ ταυτόχρονα το αποτρέπουν από το να εκδηλώσει στο μέλλον την ίδια συμπεριφορά, εάν ο σκοπός του είναι να κερδίσει την προσοχή.

  • Θα πρέπει ο γονέας να παραμείνει ψύχραιμος και σαφής σε αυτό που λέει. Καλό θα είναι να χρησιμοποιήσει απλές και ξεκάθαρες φράσεις όπως «Το δάγκωμα πονάει τους άλλους» έτσι ώστε να γίνει κατανοητό το μήνυμα από το παιδί. Αν παρ’ όλα αυτά το παιδί αισθάνεται πολύ ταραγμένο που πλήγωσε τον φίλο του, τότε ο γονέας μπορεί να το παρηγορήσει.

  • Όταν το κλίμα θα είναι πια ήρεμο οι γονείς μπορούν να προτείνουν εναλλακτικές στο παιδί τους, έτσι ώστε να μάθει να εκφράζει λεκτικά την οργή του (π.χ. «Σταμάτα», «Όχι!!», «Είναι δικό μου!!»).

  • Τέλος, μπορούν να κατευθύνουν το παιδί να εμπλακεί με άλλες δραστηριότητες πιο ευχάριστες και πιο θετικές.

Η τιμωρία δεν θεωρείται η πλέον κατάλληλη μέθοδος, καθώς σε αυτήν την ηλικία η συμπεριφορά αυτή θεωρείται συνηθισμένη και τα περισσότερα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται ότι η συμπεριφορά τους προκαλεί πόνο στους άλλους.

Αν εφαρμόζοντας τις παραπάνω πρακτικές οι γονείς παρατηρούν ότι αυτή συμπεριφορά συνεχίζεται, μπορούν να εφαρμόσουν τα “time out”. Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά ηλικίας 2-3 ετών την στιγμή που θα δαγκώσουν κάποιον θα απομονωθούν σε μια συγκεκριμένη περιοχή (π.χ. στην καρέκλα κουζίνας, στα σκαλοπάτια κ.α.) για 1-2 λεπτά προκειμένου να ηρεμήσουν και να αντιληφθούν την συμπεριφορά τους. Οι γονείς θα πρέπει να έχουν υπόψη ότι τα μικρότερα σε διάρκεια time out μπορούν να είναι πιο αποτελεσματικά, ενώ τα μεγαλύτερα σε διάρκεια μπορούν πολύ εύκολα να μειώσουν τα οφέλη για τα παιδιά, εάν αυτά αντιδρούν σε αυτήν την κατάσταση και σηκώνονται από την θέση τους.

Ανεξάρτητα από το αν το παιδί ανταποκρίνεται στους κανόνες οι γονείς θα πρέπει να διαμορφώσουν ένα περιβάλλον όπου το δάγκωμα ως συμπεριφορά δεν θα είναι ανεκτό ούτε μέσα ούτε έξω από το σπίτι. Έτσι λοιπόν οι γονείς θα πρέπει:

  • Να είναι σταθεροί απέναντι στα όρια ανοχής που θέτουν απέναντι στο παιδί τους.

  • Αντί να εστιάζουν στην αρνητική συμπεριφορά είναι σημαντικό να επιβραβεύουν την θετική συμπεριφορά τις στιγμές που το παιδί δεν το περιμένει.

  • Να βρουν εναλλακτικές λύσεις, βοηθώντας τα παιδιά να εκφράσουν τα αρνητικά τους συναισθήματα χρησιμοποιώντας τον λόγο ή μέσα από υγιείς δραστηριότητες εκτόνωσης προκειμένου να παραμείνουν ψύχραιμα.

Αν και το δάγκωμα αποτελεί μια συνηθισμένη συμπεριφορά, η μεγάλη συχνότητα στην εμφάνιση αυτής της συμπεριφοράς σε συνδυασμό με άλλες εχθρικές συμπεριφορές μπορούν να υποδεικνύουν ότι κάτι προβληματίζει το παιδί. Σε αυτήν την περίπτωση οι γονείς μπορούν να απευθυνθούν στον παιδίατρο τους και να συζητήσουν για το τι μπορεί να προκαλεί αυτήν την συμπεριφορά, αλλά και τι παραπάνω μπορούν να κάνουν.