Το άγχος αποχωρισμού αποτελεί μια αναπτυξιακή φάση την οποία βιώνουν όλα τα παιδιά στα πρώτα χρόνια της ζωής τους, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις τα παιδιά μπορεί να το βιώσουν περισσότερες από μια φορές. Το μωρό αφού κλείσει τους 6 μήνες αρχίζει να συνειδητοποιεί τον διαχωρισμό ανάμεσα στον εαυτό του και την μητέρα του, ενώ παράλληλα είναι σε θέση να αναπαριστά αντικείμενα στο μυαλό του τα οποία δεν είναι ορατά. Καθώς μπαίνει στην νηπιακή ηλικία αναπτύσσει ένα ισχυρό κίνητρο για ανεξαρτησία εξακολουθώντας όμως να χρειάζεται την συνεχή υποστήριξη της μητέρας. Όλα αυτά μπορούν να οδηγήσουν το παιδί να αισθάνεται εγκαταλελειμμένο κάθε φορά που λείπει η μητέρα του.

Το άγχος του αποχωρισμού τείνει να φθίνει όσο μεγαλώνει το παιδί και στην ηλικία των 3 συνήθως το έχει ξεπεράσει. Παρ’ όλα αυτά οι γονείς θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η ένταση και η συχνότητα με την οποία κάθε παιδί εκδηλώνει το άγχος αποχωρισμού είναι διαφορετική. Παρακάτω παρουσιάζονται κάποιοι τρόποι που μπορούν να εφαρμόσουν οι γονείς σε αυτήν την περίοδο.

  1. Οι γονείς θα πρέπει να αποχαιρετούν το παιδί τους κάθε φορά που φεύγουν. Μπορεί να ακούγεται αυτονόητο, αλλά πολλοί γονείς προσπαθούν να φύγουν κρυφά προκειμένου να μην αναστατώσουν το παιδί. Εάν το παιδί αισθάνεται ότι μπορεί να εξαφανιστεί ανά πάσα στιγμή ο γονιός του, δεν πρόκειται να τον αφήσει από τα μάτια του. Αυτή η συμπεριφορά θα έχει ως αποτέλεσμα να αυξηθεί το άγχος του.
  2. Αν και το παιδί δυσκολεύεται πολλές φορές να επικοινωνήσει λεκτικά με τους γονείς του, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κατανοεί αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Έτσι λοιπόν είναι σημαντικό να προετοιμάζουν το παιδί για τον αποχωρισμό εξηγώντας του πού θα πάνε και πότε θα γυρίσουν. Μπορούν επίσης να το ενημερώσουν ποιος θα το προσέχει όπως και το τι μπορεί να κάνει όσο αυτοί θα λείπουν.
  3. Το άγχος αποχωρισμού δεν αφορά μόνο τα παιδιά, αλλά και τους γονείς. Δεν είναι λίγοι οι γονείς που δυσκολεύονται να αποχωριστούν τα παιδιά τους και αυτό είναι κάτι που μπορούν να αντιληφθούν τα παιδιά κυρίως μέσα από τα μη λεκτικά μηνύματα. Οι γονείς θα πρέπει να αισθάνονται σίγουροι και ψύχραιμοι όταν θα εξηγούν στο παιδί τους ότι θα χρειαστεί να λείψουν.
  4. Το μεταβατικό αντικείμενο είναι ένας ακόμη τρόπος που χρησιμοποιεί το παιδί προκειμένου να αντέξει το άγχος που του προκαλεί ο αποχωρισμός του, αλλά και να ανεξαρτητοποιηθεί σιγά σιγά από τους γονείς του. Αυτό το μεταβατικό αντικείμενο μπορεί να είναι μια κούκλα, μια κουβέρτα ή οτιδήποτε άλλο.
  5. Οι γονείς μπορούν να φροντίσουν έτσι ώστε ο αποχωρισμός να γίνει βαθμιαία. Μπορούν λοιπόν να ζητήσουν από το πρόσωπο που θα το προσέχει να έρθει νωρίτερα, έτσι ώστε το παιδί να συνηθίσει την παρουσία του. Εάν το άτομο που θα το προσέχει δεν είναι κάποιο συγγενικό πρόσωπο αλλά κάποιος ξένος, καλό θα είναι για τους γονείς να πραγματοποιήσουν κάποιες συναντήσεις όπου θα παρευρίσκονται όλα τα μέλη ούτως ώστε να αναπτυχθεί οικειότητα κι εμπιστοσύνη.
  6. Η ενασχόληση με μια αγαπημένη δραστηριότητα του παιδιού την ώρα του αποχωρισμού θα τον κάνει λιγότερο επώδυνο. Μπορεί το παιδί να παίζει με το αγαπημένο του παιχνίδι ή να παρακολουθεί το αγαπημένο του τηλεοπτικό πρόγραμμα, ενώ οι γονείς θα τον αποχαιρετήσουν με ένα γρήγορο φιλί.

Κανένας γονέας δεν θέλει να βλέπει το παιδί του να στεναχωριέται για ασήμαντο λόγο. Το παιδί όμως πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται τον αποχωρισμό από τους γονείς του κι αυτή είναι μία μόνο από τις στρεσσογόνες καταστάσεις με τις οποίες θα έρθει αντιμέτωπο στη ζωή του. Οι γονείς από την πλευρά τους θα πρέπει να αποφύγουν να ικανοποιούν οποιαδήποτε επιθυμία λόγω των ενοχών που μπορεί να αισθάνονται. Εφόσον είναι ασφαλές το παιδί μπορεί να αντιμετωπίσει τον αποχωρισμό και να μάθει σιγά σιγά να τον διαχειρίζεται.