Ως γονείς προσπαθούμε διαρκώς να βελτιώσουμε τη σχέση μας με τα παιδιά μας ενθαρρύνοντάς τα. Η ενθάρρυνση αποτελεί την διαδικασία σύμφωνα με την οποία προσπαθούμε να ενδυναμώσουμε την αυτοπεποίθηση και την εκτίμηση που έχουν τα παιδιά για τον εαυτό τους επικεντρώνοντας την προσοχή μας στα θετικά σημεία κάθε προσπάθειας του παιδιού. Για να τα βοηθήσουμε όμως ουσιαστικά θα πρέπει να επανεξετάσουμε τον τρόπο συμπεριφοράς μας διαχωρίζοντας αυτό που θεωρούμε ιδανικό και αυτό που τελικά κάνουμε.

Διαβάζοντας παρακάτω σκεφτείτε ποιες πράξεις θα συμβάδιζαν με αυτό που θεωρείτε ιδανικό.

Το ιδανικό για μας

Τι κάνουμε στην πραγματικότητα

Το παιδί μου θα έπρεπε να είναι υπεύθυνο και ανεξάρτητο

Υποχρεώνουμε το παιδί να κάνει διάφορα πράγματα.

Το παιδί μου θα έπρεπε να φέρεται με

σεβασμό και ευγένεια.

Του μιλάμε χωρίς σεβασμό. Επικρίνουμε, δυσπιστούμε και τιμωρούμε.

Το παιδί μου θα έπρεπε να είναι ευτυχισμένο.

Επαινούμε τις επιτυχίες, επιμένουμε όμως και στα λάθη. Λέμε στο παιδί ότι θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα.

Το παιδί μου θα έπρεπε να με αγαπάει.

Απαιτούμε την τρυφερότητα, απορρίπτουμε όμως το παιδί όταν είμαστε απασχολημένοι.

Προκειμένου να καταφέρουμε να γίνουμε πιο ενθαρρυντικοί θα πρέπει να προσπαθήσουμε να καταργήσουμε κάποιες από τις παρακάτω αντιλήψεις μας:

  • Πολλές φορές πιστεύουμε ή φοβόμαστε ότι ένα παιδί δε θα πετύχει μια δύσκολη αποστολή και του μεταδίδουμε αυτό το μήνυμα με διάφορους τρόπους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το παιδί να αρχίζει να αμφιβάλλει για τις ικανότητες του και τελικά να αποτυχαίνει.
  • Ζητάμε από τα παιδιά να εκπληρώνουν υποχρεώσεις που είναι πέρα από την ηλικία και τις δυνατότητες τους (π.χ. πεντακάθαρο δωμάτιο, επιτυχίες στο σχολείο, στα αθλήματα κ.α.).
  • Πολλοί γονείς πιστεύουμε ότι εμείς έχουμε και μπορούμε να απολαμβάνουμε δικαιώματα και προνόμια που θα έπρεπε να στερούνται τα παιδιά.

Οι γονείς που θέλουν να γίνουν πιο ενθαρρυντικοί πρέπει να καταβάλλουν προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση:

  • Δεχτείτε τα παιδιά σας όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι.
  • Αγνοείστε τους μαρτυριάρηδες. Τα παιδιά χρησιμοποιούν τις μαρτυρίες για να φανούν καλά ή να εκδικηθούν, συμπεριφορά που αναπτύσσεται κυρίως στα αδέρφια. Είναι καλύτερα να αγνοήσετε αυτή τη συμπεριφορά και να επικεντρωθείτε στη θετική.
  • Πιστέψτε στα παιδιά για να μπορέσουν να πιστέψουν στον εαυτό τους.
  • Αναγνωρίστε τη βελτίωση και την προσπάθεια.
  • Δώστε ενθάρρυνση. Μην επαινείτε. Αν και η ενθάρρυνση με τον έπαινο φαίνεται να μοιάζουν, εξυπηρετούν διαφορετικούς σκοπούς. Ο έπαινος είναι ένα είδος ανταμοιβής και καλλιεργεί τον ανταγωνισμό. Η ενθάρρυνση από την άλλη πλευρά δίνεται για την προσπάθεια και τη βελτίωση όσο μικρή κι αν είναι.

Ο έπαινος χρησιμοποιεί φράσεις που κρίνουν την αξία του παιδιού:
«Είσαι τόσο καλό παιδί»
«Είμαι τόσο περήφανος για σένα!»
Αποφύγετε φράσεις και λέξεις που δείχνουν αξιολόγηση (π.χ. καλός, σπουδαίος, θαυμάσιος κα).

ΦΡΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ
«Φαίνεται ότι προσπάθησες πολύ γι’ αυτό»
«Φαίνεται ότι ξόδεψες ώρα για να βρεις μια λύση»
«Βλέπω ότι προχωράς καλά»
«Κοίταξε πόση πρόοδο έχεις κάνει!»(Προσδιορίστε με ακρίβεια πως έχει κάνει την πρόοδο)
«Έχεις μεγάλη βελτίωση στο…»
«Ίσως πιστεύεις ότι δεν έφτασες ακόμη στον στόχο σου! Κοίτα όμως πόσο πολύ έχεις προχωρήσει!»

Σκεφτείτε λοιπόν ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες των παιδιών σας και ενεργείστε θετικά. Να θυμάστε ότι τα παιδιά συχνά δεν συμπεριφέρονται όπως επιθυμούμε. Αποστολή μας είναι να μάθουμε να εκτιμάμε την αξία τους και να την αναγνωρίζουμε ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των πράξεων τους.